این استدلال که خداوند مهربان تر از آن است که بنده اش را بخاطر چند تار مو عذاب کند، گویای این واقعیت است که برخی از ما انسان ها، مهربانی خداوند را برای رسیدن به امیال خود باور کرده ایم، چرا که... این صفت الهی را در جنبه های دیگر دستورات دینی نمی بینیم. اگر بنده باور کند که همه ی احکام الهی ناشی از لطف و محبت خداوند بر بندگان واجب شده است، در انجام آن ها کوتاهی نخواهد کرد. برای مثال روزه گرفتن ۳۰ روزه ای که بر مسلمان واجب شده است، اثرات معنوی و جسمی بی نظیری بر روح و جان او دارد یا وقتی رعایت روابط حیامدارانه بین زن و مرد نامحرم واجب می شود، بدلیل آثار آرامش بخش آن و حفظ کیان خانواده و جلوگیری از بسیاری بیماری های روحی و جسمی ناشی از روابط آزاد بین زن و مرد است.

حکم حجاب نیز برمبنای همین مهربانی خداوند، بر بندگان واجب شده است. در آیه ۵۹ سوره احزاب می فرماید: « ای پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو جلباب های (روسرى هاى بلند) خود را بر خویش فرو افکنند، این کار براى اینکه (از کنیزان و آلودگان) شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند بهتر است و (اگر تاکنون خطا و کوتاهى از آن ها سر زده) خداوند همواره غفور و رحیم است.»

بنابر آیه فوق واضح است که رعایت حجاب کامل در ابتدا برای خود زن منفعت دارد و در وهله بعدی برای جامعه سودمند است. حجاب و پوشیدگی هم برای زن و هم برای مرد باعث آرامش است. بدیهی است که حجاب ظاهری به تنهایی این مطلوب را فراهم نخواهد کرد اما به عنوان یک عامل اصلی در کنار رعایت مسائل اخلاقی دیگر وزنه ای سنگین برای آرامش زن و سپس مرد خواهد بود.

لذا خداوند مهربان با توجه به ویژگی های منحصر به فرد و متفاوت در خلقت زن و مرد، از روی لطف و مهربانی و برای سعادت دنیا و آخرت آنان، حجاب و رعایت حریم زن و مرد را بر بندگانش واجب فرموده است.