خلاصه ای از ایام انقلاب
ابراهیم از همان کودکی عشق خاصی نسبت به امام داشت و در سالهای قبل از انقلاب این ارادت به اوج خود رسید.
صبح جمعه بود. در سال 56 هنوز خبری از درگیری های انقلاب نبود. با چند نفر از دوستان از جلسه ای مذهبی در میدان شهدا به سمت خانه بر می گشتیم. ابراهیم شروع کرد برایمان از امام تعریف کردن. بعد هم با صدای بلند فریاد زد: "درود بر خمینی"
پیوند الهی
عصر یکی از روز ها بود. ابراهیم از سر کار به خانه می آمد. وقتی وارد کوچه شد برای یک لحظه نگاهش به پسر همسایه افتاد. با دختری جوان مشغول صحبت بود.
ما که در فلان گوشه سازمان مشغول کار هستیم دایم باید آن شغل را جدی بگیریم و به آن برسیم.
آن را همان کار مهمی بدانیم که به ما محول شده و خودمان را در آن شغل بسازیم..
در جبهه به یکی می گویند سر برانکارد را بگیر و مجروحان را ببر، به یکی می گویند آرپی جی بزن،
به یکی می گویند برو نگاه کن ،هروقت دیدی کسی می آید، ماراخبر کن.
بنابراین هرکسی کاری می کند. چنانچه هر کدام این کار را نکردند، جبهه شکست خواهد خورد...
در جمهوری اسلامی هرجا که قرار گرفته اید همان جا را مرکز دنیا بدانید و آگاه باشید که همه کارها
به شما متوجه است.
شکستن نفس
بخش1)
باران شدیدی در تهران باریده بود. خیابان 17شهریور را آب گرفته بود. چند پیرمرد می خواستند به آن طرف خیابان بروند اما مانده بودند چه کنند. همان موقع ابراهیم از راه رسید.
به نام خدا
همین ابتدا تکلیف را روشن کنیم : این مقاله تلنگری است برای سایر شهر ها(الحمدلله در شهر ما این چیزها نیست)
در روزگاری نه چندان دور در شهر اگر قرار بود مراسمی جهت ولادت ائمه برگزار شود همه با هم؛با اخلاص و برای خدا متحد می شدند،عده ای محله را تزیین می کردند،عده ای گروه سرود تشکیل می دادند،یک نفر سرپرستی گروه نمایش را برعهده داشت،یکی مسئول پذیرایی بود،و یکی...
همین یکی ها می شدند یک جمع صمیمی...
