بسم رب الشهداء و الصدیقین
ما که در فلان گوشه سازمان مشغول کار هستیم دایم باید آن شغل را جدی بگیریم و به آن برسیم.
آن را همان کار مهمی بدانیم که به ما محول شده و خودمان را در آن شغل بسازیم..
در جبهه به یکی می گویند سر برانکارد را بگیر و مجروحان را ببر، به یکی می گویند آرپی جی بزن،
به یکی می گویند برو نگاه کن ،هروقت دیدی کسی می آید، ماراخبر کن.
بنابراین هرکسی کاری می کند. چنانچه هر کدام این کار را نکردند، جبهه شکست خواهد خورد...
در جمهوری اسلامی هرجا که قرار گرفته اید همان جا را مرکز دنیا بدانید و آگاه باشید که همه کارها
به شما متوجه است.
به نام خدا
همین ابتدا تکلیف را روشن کنیم : این مقاله تلنگری است برای سایر شهر ها(الحمدلله در شهر ما این چیزها نیست)
در روزگاری نه چندان دور در شهر اگر قرار بود مراسمی جهت ولادت ائمه برگزار شود همه با هم؛با اخلاص و برای خدا متحد می شدند،عده ای محله را تزیین می کردند،عده ای گروه سرود تشکیل می دادند،یک نفر سرپرستی گروه نمایش را برعهده داشت،یکی مسئول پذیرایی بود،و یکی...
همین یکی ها می شدند یک جمع صمیمی...
اخیرا شبهه ای در بین بچه مذهبی ها مطرحه که ذهنا رو خیلی مشغول کرده...
بعضی از ولایت مدارها سر قضیه هسته ای و توافق نامه ژنو و بیانیه لوزان خیلی به دولت انتقاد کردند البته در واقع انتقاد به متن هایی بود که توی مذاکره ها به تصویب می رسید...
از اون طرف یه عده ی دیگه که اونا هم خودشون رو حامی ولایت می دونستند می گفتند مگه حضرت آقا نگفته از دولت حمایت می کنم و مردم هم حمایت کنند؟!... پس این اعتراض ها چیه؟ شما با این کارتون دارید دولت رو تضعیف می کنید...