شهید گمنامی که در کوچه و محله خود نیز گمنام بود

در دیدار نوروزی که با خانواده شهید غلامحسین نورآبادی داشتیم، مسئله ای بود که ذهن بچه ها را به خود درگیر کرده بود.
آن لحظه که به درب خانه شهید رسیدیم یک زینت به چشم ما کم میامد و آن قاب عکس شهید بود.

بچه های هیئت در جلسه ای که بعد از آن دیدار با یکدیگر داشتند تصمیم گرفتند در حد بضاعت خود و طبق آن عهدی که با یکدیگر بسته بودند و آن رفع کمبود های خانواده شهدا بود عکسی از شهید طراحی کرده و به دیوار خانه شهید نصب کنند.
الآن که به انتهای این مطلب میرسم به این نتیجه میرسم که گمنامی شهید و اینکه شهید را از گمنامی در آوریم به این چیزها نیست بلکه مهم ادامه دادن راه آنهاست. پس بهتر بود می نوشتم شهید مظلوم و گمنامی که در کوچه خود نیز مظلوم بود.

من میروم و شهید می شوم(دیدار نوروزی اعضای هیئت شهدای گمنام با خانواده شهید جاوید الاثر غلام حسین نورآبادی ازشهر نوش آباد)

وقتی از خانه شهیدان سروری بیرون آمدیم با برادر شهیدان سروری همراه شدیم وبه طرف خانه شهید غلامحسین نورآبادی حرکت کردیم.

خانه شهید نورآبادی در همین محله و  نزدیک به خانه شهیدان سروری بود .